Türkiye’de Mimarlık Ortamı Ve Mimarın Eğitimi

Abstract

Tez çalışması, bugün mimarlık ortamı ve eğitim stratejisi arasındaki ilişkide kopuşlar olduğu düşüncesinden hareketle, bu ilişkinin, mimarlığın fıtratında var olan dinamikleri kapsayan bir bütün içerisinde yeniden düşünülmesi gerekliliği üzerine vurgu yapar. Bu düşünce biçimi, bireyi yani mimarı önceleyen bir yaklaşımı gerektirir. Mimarlık eğitimi yerine mimarın eğitimi terimi, eğitimin öznesinin birey/mimar adayı olduğuna dair bir odak kayması yaratan eğitim strtejisini anlatmak için kullanılmaktadır. Bu tez kapsamında, bireyin ilişki kurduğu mimarlık ortamının belirleyicileri, dışsal dinamikler olarak görülen küresel ölçekte gelişen akreditasyon süreçleri ve mimarlık politikaları; içsel dinamikler olarak da toplumsal farkındalık ve gündelik yaşamın içindeki kendiliğindenlik olarak ele alınmıştır. Aslında dışsal ve içsel değişim olarak tariflenen dinamikler, üçüncü bir durumu anlamak için ayrıştırılmış; ‘ara durumlar’ olarak nitelendirilmiştir. Mimarın eğitimi düşüncesi de özellikle dinamiklerin kendisini değil, mimar ve ortam arasındaki ilişkiyi ara durumlar üzerinden anlamamızı sağlar. Çalışmanın amacı, mimarın eğitimi terimi ile mimarın formasyonunun, hayat boyu sürecek bir öğrenme stratejisi geliştirmek adına yeniden tanımlanmasına yöneliktir. Böylece ideal olan ile gerçeklik arasında ilişkisel düşünebilmeye olanak sağlayan ara durumların farkındalığı ile eğitim sorunsalının paradokslarını aşmak mümkün görünmektedir. Tez çalışması, Türkiye’de mimarlık ortamı ve mimarın eğitimi ilişkisini ara durumlar üzerinden anlamamız gerekliliği üzerine vurgu yapmaktadır. Bu bağlamda, niteliksel veri elde etmek için yapılan alan çalışmasında, mimarlık ortamı ile ilişki kurularak; öğrenciler, eğitmenler, mimarlık pratiği yapanlar, meslek odasında görev alan kişiler ile odak grup çalışmaları ve ucu açık/yarı yapılandırılmış görüşmeler yapılmıştır. Görüşmelerde, ortamın bileşenleri üzerine ilişkiler kurmayı tetikleyen sorular çerçevesinde elde edilen sözcüklerin, cümlelerin ve bunlar arasındaki ilişkilerin söylem analizi yöntemi ile yeniden yapılandırıldığı tematik çıkarımlara ulaşılmıştır. Bu çıkarımlar, tezin değerlendirme bölümünde, mimarlık politikalarının, elde edilen ara durum temalar ile ilişkilendirilebilecek potansiyeller taşıdığı üzerine vurgu yapmaktadır. Böylece, mimarlık politikalarının metodolojik olma, direktifler önerme yerine, esneklik ilkesine uygun bir yapıda koşullara göre değişen stratejiler ve taktikler üretme yollarına kapı aralayan bir yapıda ele alınabileceği düşünülmektedir. Mimarlık politikalarının içinde eğitimin yer alması ile ortam ve eğitim arasındaki ilişkiyi irdeleyen olası ara durumlar önerilmiş ve mimarın eğitimi konusunda ara durumları önceleyen farklı bir eğitim stratejisinin önemi vurgulanmıştır.

This thesis focuses on the necessity to think all the dynamics of architecture as a whole that refers a disconnection between architectural habitat and education strategies. This view requires an approach to prioritize an architect as an individual. Instead of architectural education, the term ‘architect’s education’ is used to explain the focal shift to the subject itself. In this content, the dynamics of architectural habitat that are concerned with the individual are considered as the external dynamics by the accreditaion process and architectural policies globally; internal dynamics as social awareness and spontaneity of everydaylife. In fact, these dynamics defined as the external and internal changes, are separated to understand a third position described as ‘in- between concepts’. Architect’s education term, helps us to inquire the relationships between habitat and education through in-between reality not the dynamics. Architect’s education as a term makes possible to gain a formation to gain a life-long learning strategy may contribute to develop the learning-focused strategies and tactics. In this way, it may be possible to achieve the paradoxes of education through in-between reality by an relational view of ideals and realities. This thesis eemphasizes on understanding the relation of Turkey’s architectural habitat and architect’s education through in- between concepts. In this context, while the process of gaining research data, focus-groups and semi-structured interviews are established between students, academicians, practitioners and members of chamber of profession. In this process, research data is inquired through provocative questions mentioning on the relations of the dynamics of architectural habitat and thematic inferences are gained through discourse analysis by re-construction of words, sentences and the relations between them. These inferences enable to consider architectural policies have potentials to relate with the in-between concepts. Thus, by this approach, instead of being methodological and proposing directives, architectural policies can be dealed in a way of generating tactics and strategies which change according to the conditions adequate to the flexibility principle. These architectural policies including education generate possibilities of in-between concepts focusing on the relations between architectural habitat and education. ‘Architect’s education’ is a speculative term having double meaning connotations. Recently this term still has been used in inquiring the architectural education since its initiatives give rise to many connotations. This term consists of an interval extends from beginning of the education in the context of learning focused education strategy to the lifelong education referring to the principles of flexibility and sustainability. Since the sustainability as a concept consists of a paradox having both change and continuity which resists to change, it provides to think both the tendencies and circumstances that require change in education and all its dynamics which exists in architectural creativity in relation to each other. While the tendencies and circumstances anticipate the change in accordance with the recent developments, understanding and interpreting the resistance to change (how the essence of architecture which exists within its creativity resist to change) increasingly getting more important. In parallel to the change inquired in recent architectural milieu, similar paradoxes concerning the architect’s education give rise to think education from different perspectives. In this context, both the architect’s education and architect candidate (student are actually candidates for being architect) nourish each other giving the principle of sustainability priority focus on the formation for lifelong learning. Searching for the formation of an architect could be questioned in a reversible way addressing to the term ‘architect’s education that makes possible to gain the lifelong learning competence. While the curriculum that gives priority to transfer knowledge are inquired through the teaching models, architect’s education makes for the inquiry / examination the pedagogy of learning to learn. In other words, the term ‘architect’s education’ emphasizes the focal shift from the objectivity of knowing to the subjectivity / oneself who knows. The debates on ‘architect’s education’ also help us to inquire the mutual relationship between architecture and society from different perspectives. In Turkey the relationship between the architecture and society, the efforts in developing the politics in architecture are inadequate as the social responsibility and environmental sensibility are not developed adequately during the education. The term ‘architect’s education’ that gives way to consider all the paradoxical issues concerning architectural knowledge that requires change and resists the change, may contribute to develop the learning-focused strategies and tactics. In recent accreditation conditions in architectural education prioritize the development of critical thinking ability that the student’s should gain the knowledge and skill within the student performance criteria; it is considered that critical thinking ability will challenge to deal with the paradoxes. A new approach to learning to learn focusing on the in-between concepts in understanding and interpreting all the deep meanings and paradoxes of education which were almost the recent themes of the debates. Instead of being methodological and proposing directives, this approach opens the door to the ways of generating tactics and strategies which change according to the conditions adequate to the flexibility principle. This study tries to find out some possibilities of in-between reality that generates tactics in the context of a search for an original education strategy.