Tezin amacı biçim ve kavram arasında mümkün bir ilişki kurarak, mekan, metafor ve estetik konularını bu ilişki içinde incelemektir. Tez üç ana bölüme ayrılmış durumdadır. İkinci bölümde –dünya her an yeniden tasarlanır- mekanın ne olduğu sorusunun yanıtını aramaktadır. Üçüncü bölüm -dünya kendi kendisini gizler- oluşturduğu perde modeli ile anlam, bilgi ve mekan kavramlarını metafor halinde biraraya getirmeyi amaçlamaktadır. Dördüncü bölümde -adem dünyanın aynasıdır- estetik konusu incelenmektedir. Estetiğin bir his meselesi değil bir kavrayış problemi olduğu ortaya konulmuştur. Bu bölümde özne ve nesnenin aynı andalığından bahsederek algı ile düşünmenin birbirlerinden ayrı şeyler olmadıkları ifade edilmiştir. Bu şekilde mimariyi oluşturan soyut düzlem ‘dil’ haline gelmiştir. Mimardan beklenen yalnızca tasarlaması değildir. Aynı zamanda bir dil oluşturması beklenmektedir. Bu dil metaforların kaynağı olarak mimariye dair çeşitli anlamların üretilmesini sağlayacaktır.