Modern Mimarlık” In Temellendirilmesi Problemi

Abstract

Mimarlık her ne kadar barınma işlevinin karşılayıcısı olarak bir ayağını hayata bassa da onun sanatsal yanı ve 19. yüzyıl ile özerk bir disiplin olmak için attığı adımlar mimarlık için de soyut düzlemde üretilen gerekçeleri gerekli kılmıştır. Bu çalışma ile 19. yüzyıldan günümüze mimarlığı meşrulaştırmada kullanılan gerekçelere ve onların çoğalarak neredeyse yok olmalarına kadar varacak olan sürece yaklaşılmaya çalışılacaktır. İkinci bölümle varolmak için geçerli bir gerekçesi kalmayan bir yapı parçacığı olarak “süsleme”nin, mimari üründen dışlanması üzerinde durulmaktadır. Süslemenin de ötesinde biçimin öze ulaşmada bir engel olarak değerlendirilmesinin ve mimari biçimin üstesinden gelinmesi gereken bir kabuk olarak yorumlanmasının çıkış noktalarına değinilmektedir. Üçüncü bölümle gerekçeleri çok iyi kullanan aynı zamanda da dönüştürebilen bir isim olarak Le Corbusier’nin çalışmaları üzerinde durularak, gerekçelendirmenin kanıksandığı ve neredeyse kaçınılmaz olarak görüldüğü bir dönem olarak Modern Mimarlık’ın anlayış biçimi ele alınmaya çalışılmaktadır. Son bölümle postmodern mimarlığın yeni temel arayışlarından bahsedilmektedir. Postmodern mimarlık modern mimarlığın gerekçelerini tersine çevirerek ve çoğaltarak kendisi için yeni bir zemin tesis etmeye çalışır. Ancak her yeni gerekçenin eskisi ile aynı akıbete sahip olacağını akılda tutarak, temellendirmenin gereksizliğini de ifade etmiş olur. Bu durum mimarlık da dahil epistemolojik dizgelerle oluşturulmuş birçok bilgi alanın sonu olarak değerlendirilebilir.

Although architecture is very related with dwelling problems, its artistic side and its enterprise for autonomy in 19th century required a kind of reasoning in abstract theoretical field. In this thesis, the effort is to understand the reasoning process from 19th century to now on and evaluating the plurality of reasoning. Second part argues removing the ornamentation as an illegitimate element from a building. Towards ornamentation the main problem of this part is the architectural form as a handicap on the way of essence. After mentioning the definite meaning of reasoning in 19th century the subject of third part is an architect, Le Corbusier who employs and transforms ground based on reasoning cleverly. By emphasising the Le Corbusier’s way of doing, this part is trying to take attention to modern architecture which makes the reasoning intrinsic. In the second half of the 20th century, postmodern architecture try to quake the strong grounds of modern architecture. And at the last part of thesis, it is going to be argued the search of postmodern architecture for a new ground. Postmodern architecture try to establish a new ground for itself. But it is aware of keeping this idea; every reason is going to loose its validity on one day. This point of view can be evaluated as the death of every discipline that formed with epistemological rules, as well as architecture.