Tango Müziğinde Piyano İcrasının Carlos Di Sarli, Anibal Troilo Ve Horacio Salgan Stilleri Üzerinden İncelenmesi

Abstract

Bu araştırma, tango müziğine ait piyano icralarının, üç farklı tango stili üzerinden incelenmesi ve bu icraların stiller arasındaki benzerlik ve farklılıklarının ortaya konulması amacıyla yapılmıştır. Tempo ile ritmin (groove) dansçılara piyano ile rahat verilmesi ve enstrümanın gürlüğü dolayısıyla piyano, tango orkestralarında tercih edilen bir enstrüman olmuştur. Tango aranjörleri, piyanonun önemini bilip tango müziğiyle piyanoyu ustaca bir araya getirmiştir. Bu çalışmada, tango müzik tarihine geçmiş önemli müzisyenlerden Carlos di Sarli, Anibal Troilo ve Horacio Salgan’ın piyanoyu kendi müzikal stilleri içerisinde kullanışları detaylı olarak incelenecek ve karşılaştırılacaktır. Piyanistlerin kontrbasla unison icrası, armonik olarak orkestraya destek vermeleri, solist olarak melodiyi icra etmeleri ve tüm oktavlara sahip olmaları; piyano geçişleri, senkoplamalar ve piyano soloları gibi tango müziğinde özel olarak icra edilen piyanistik ifadeleri doğurmuştur. Dolayısıyla, bu tip piyanistik ifadelerin ve düzenlemelerin ön planda olduğu, bir eserin birçok farklı düzenlemeyle icra edildiği tango müziğinde, kişisel stil önemli bir yer tutmaktadır. Bu amaçla, tango müziğinde “stil” kavramı, her biri kendi müzikal karakterini tango müziğiyle birleştirmeyi başarmış ve kendi stilini oluşturmuş sanatçılar olan Carlos di Sarli, Anibal Troilo ve Horacio Salgan üzerinden irdelenecektir. Carlos di Sarli ve Horacio Salgan’ın piyanist ve orkestra lideri olmaları; Anibal Troilo’nun, orkestrasında farklı zamanlarda altı piyaniste yer vermesi, tango müziğinde piyano icralarının bu üç stil üzerinden incelenmesini tercih sebebi yapmıştır. Tezin giriş bölümünde, tango müziğini meydana getiren sosyokültürel ve toplumsal yapı anlatılmış; sonra tango müziği hakkında bilgi verilmiş ve tango müziğinde kullanılan enstrümanlar detaylı olarak incelenmiştir. Tezin ikinci bölümünde piyano geçişleri, senkoplama ve piyano soloları detaylıca anlatılmış; bu icralar, üç stile damga vurmuş dörder farklı eserin ve her stilde icra edilen La Cumparsita’nın transkript edilmesiyle incelenmiştir. Bu bölümde, her bir stildeki piyano partisinin ilgili ölçüleri şekil olarak verilmiş; icralar hem notasyon hem de yazı ile aktarılmıştır. Üçüncü bölümde, piyano icralarının karşılaştırılmasıyla stiller incelenmiş; stillerin icradaki benzerlik ve farklılıkları çizelgelerle gösterilmiş ve yazıyla anlatılmıştır. Bu bölümde La Cumparsita ayrıca incelenmiş ve diğer eserlerin incelenmesiyle oluşan sonuçlarla La Cumparsita sonuçları ayrıca karşılaştırılmıştır. Karşılaştırmalara göre yapılan çıkarımlar her piyano icrasına göre ayrı ayrı aktarılmış ve bu çıkarımlar doğrultusunda “Papatya” isimli Türkçe tango, incelenen üç stile göre yeniden düzenlenmiştir.

This research was conducted to examine the piano performance in tango music through tango styles and to reveal the similarities and differences between these music styles. The piano had become a preferred instrument for the tango orchestras because of the dancers’ comfort with the dynamic range of the instrument as well as establishing musical groove of tango. Tango arrangers had combined the piano with tango music knowing the importance of the piano. In this study, the use of the piano instrument of Carlos di Sarli, Anibal Troilo and Horacio Salgan in their own musical styles will be examined and compared in detail. In tango music, pianists play unison with the contrabass players, support the orchestra harmonically, perform the melody as a soloist and have all the octaves. Such functions have produced three significant pianistic expressions, namely, piano transitions, syncopations and piano solos that are performed exclusively in tango music. Therefore, personal style has an important place in tango music, where such pianistic expressions and arrangements are pre-programmed and a piece is performed in many different arrangements. For this purpose, the concept of "style" in tango music will be examined through the artists Carlos di Sarli, Anibal Troilo and Horacio Salgan, each of whom have combined their musical character with tango music and created their own style. Carlos di Sarli and Horacio Salgan are pianists and orchestral leaders; Anibal Troilo's inclusion of six pianists at different times in his orchestra has made it preferable to study piano performance through these three styles. In the introduction part of the thesis, the socio-cultural and social structure that brought tango music to fruition is briefly summarized; then, information about tango music was given and instruments used in tango music were examined in detail. In the second part of the thesis, piano transitions, syncopations and piano solos are explained in detail; these performances are examined transcribing four different pieces and La Cumparsita for each style. In this section, the relevant measures of the piano scores in each style are given as figures; the transcriptions have been transferred in both notation and text. In the third chapter, the styles were examined by comparing the piano performances; similarities and differences in the styles are graphically displayed and described. La Cumparsita was also examined in this section, and the results of other works were compared with those of La Cumparsita. The deductions were written down separately for each tango piano technic and the Turkish tango named "Papatya" was rearranged for each style studied before in the direction of these inferences.