Enformasyon Toplumunda Kentte Olmanın Yeni Biçimleri Ve Kent Anlayışının Dönüşümü

Abstract

20. yüzyılın ikinci yarısından başlayarak günümüze uzanan bir dizi teknolojik kırılma sonucu kişisel ve sosyal yaşamlar önemli ölçülerde değişmekte; 1970’lerden itibaren birçok söylem enformasyon toplumunun ortaya çıkışını ve yükselişini bildirmektedir. Enformasyona indirgenmiş, zamanın ve fizikselin sınırlamalarından sıyrılmış deneyim birimlerinin küresel olarak dağıtıldığı ve enformasyon akışını gerçekleştiren ortamların yaygınlıkları ile temsili kabiliyetlerini giderek arttırdıkları bir çağda, hipergerçeklik söylemlerine kapı açacak bir şekilde sanal/ ortamsal deneyimler “gerçek” gündelik pratiklere ve zihinlere derinden nüfuz etmekte; sanal olanlar belirli gerçeklikleri yansıtmak ve gerçeklik ile kurulan dolaylı temasa aracılık etmek yerine kendi gerçekliklerine sahip olmaktadır. Sanal ile gerçek algı ve olguların farksızlaşarak iç içe geçtikleri bir durumda küresel kalabalıkların kentleri kavrama ve düşünme biçimlerinde gerçekleşen değişimleri ortaya koymayı hedefleyen bu tez çalışmasında, kentlerin ve kent deneyimlerinin çağdaş ortamlarla farklı biçimlerdeki etkileşimleri ele alınmış; bu etkileşimler sonucu birey-kent ilişkisinin dönüşümü tartışılmıştır. Çalışma kapsamında, kentlerin ortamlarda ve ortamların kentlerde çözülerek eridiği, yeni kentsel gerçekliklerin ve paralel kentlerin görünmez ağlarla ortaya konduğu, kentsel “yaşama” ve “görüş” alanlarının sınırlarının sonsuzluğa doğru çekildiği, ortamların beraberlerinde getirdikleri yeni görme ve düşünme biçimlerinin kentsel pratikler ile her daim etkileştiği bir çağda kentsel algılarda meydana gelen bir takım genişleme, daralma, derinliksizleşme ve parçalanmalar açıklanmıştır. Yeni kent deneyimleri ve algısal farklılaşmalar doğrultusunda kentlerin zihinsel bilgilerinin ve kent anlayışının değişimine yönelik yaklaşımlar sunularak çalışma sonuçlandırılmıştır.

A series of technological improvements that have been taking place especially since the second half of the 20th century caused important changes in personal and social lives. Many discourses begining from 1970’s asserted that these improvements generated the information society and strengthened it up to this present age, which is one where media globally circulates virtual experiences, freed of the limitations of time and the physical and where it gradually increases in prevalence and representational quality. Thus, as the hyperreality discourses commonly express, virtual experiences so deeply integrate with “real” daily practices that they no longer reflect certain realities or mediate indirect access to reality but gain their own realities. The intention of this thesis is to explore how the conceptions and ideas on cities transform in an age where virtual and real become indistinguishable and intermix. In this sense, different interactions of cities and urban experiences with contemporary media are explained and the changes of human-city relationships according to these interactions are discussed. Considering a world where media dissolve and diffuse in cities and vice versa, where parallel realities of cities are engendered, where views of cities and areas of living lack any limits or boundaries, and where new ways of seeing and thinking increasingly interact with urban practices; several expansions, contractions, shallowings and fragmentations of urban perception are expounded. The thesis is concluded with the presentation of several transformations taking place in the “cognitive” cities and new understandings of cities in the light of formerly discussed perceptive changes.