Analysis Of Robert Schumann’s Op. 2 Papillons Through A Performing Practice Approach

Abstract

Robert Schumann, the son of a book dealer, had deep connections with literature and poetry. He was deeply fond of E. T. A. Hoffmann (1776 - 1822) and Jean Paul Richter (1763 - 1825). His source of inspiration was literature. He reflected his ideas via music, especially on the piano. He composed multiple piano cycles such as Papillons, Carnaval, Kreisleriana. Schumann’s double characters are reflected in his compositions as Florestan and Eusebius. These two contrasting characters are a model for a vivid, extroverted character and an introverted, dreamy character. The purpose of the thesis is to demonstrate how Robert Schumann's Op. 2 Papillons interpretations change from the beginning of the twentieth century until the end of the century. The first chapter gives detailed information about composer’s biography, general view of the nineteenth-century piano music, Papillons and Jean Paul’s novel Flegeljahre, piano cycle as a form, and a short comparison with piano cycle Carnaval. German Romanticism, The Biedermeier movement, and Hausmusik are within the scope of this chapter. Different movements and views spread out after the Napoleonic Wars in Central Europe. In the second chapter, I tried to give detailed information about performing practice of the early nineteenth-century piano music. A different view of interpretations and performances are discussed according to various theorists. In the eighteenth century, composers did not put any tempo or dynamic marking on the score. A performer of this era was expected to know the style of the piece and necessary ornaments. However, in the nineteenth century, composers started to put necessary tempo or dynamic indications on the score. With the advent of technology and industrialization, the piano became an every-day activity, a tool of education. The third Chapter gives a detailed analysis of form, structure, recommendations for correct interpretation and analysis of pianists’ performances. I chose Claudio Arrau, Vladimir Sofronitsky, Wilhelm Kempff, Alfred Cortot, Jörg Demus, Sviatoslav Richter, Murray Perahia and Samson François among famous twentieth-century pianists in my analysis. Fınally, in the conclusion part, I gave three charts showing different metronome markings of the twentieth-century pianists’ performances.

Bir kitap satıcısının oğlu olan Robert Schumann’ ın çocukluğundan beri şiir ve edebiyat ile derin bağları oldu. E. T. A. Hoffmann’ dan (1776 - 1822) ve Jean Paul Richter’ den (1763 - 1825) çok etkilendi. Piyano sayesinde müzikal düşüncelerini müziğe aksettirdi. Papillons, Carnaval, Kreisleriana gibi birçok piyano serisi besteledi. Schumann’ ın zıtlaşmalı hâli eserlerine de yansımış ve Florestan ve Eusebius adları altında bazı bestelerinde tezahür etmiştir. Florestan daha dışa dönük ve canlı, Eusebius da daha içe dönük ve sakindir. Bu tezin amacı Robert Schumann’ ın Op. 2 Papillons eserinin yirminci yüzyılın başından sonuna kadar icralarının nasıl ve ne yönde değiştiğini göstermektir. İlk bölümde bestecinin hayatını, genel olarak 19. yüzyıl piyano müziğini, Papillons ve Flegeljahre bağlantısını, bir piyano serisinin bir müzikal form olarak düşünülmesini ve Carnaval adlı diğer piano serisi ile bir karşılaştırmasını anlatmaya çalıştım. Bu başlığın bir diğer konusu da Alman Romantizmi, Biedermeier hareketi ve Hausmusik (ev müziği) adlı hareketlerdir. Orta Avrupa' da Napolyon Savaşları' ndan hemen sonra değişik akımlar ve görüşler kültür ortamlarında ortaya çıkmaya başlamıştı. İkinci bölümde 19. yüzyıl başına ait icra geleneği hakkında bilgi vermeye çalıştım. 18. ve 19. yüzyıl teorisyenlerinin görüşlerini mukayese etmek şartıyla ideal Schumann icrasını anlatmaya çalıştım. 19. yüzyıl ile beraber artık besteciler tüm istediklerini nota üzerine titizlikle yazmaya başlamıştı. Buna karşın 18. yüzyıl bestecilerinin eserlerinde çok az yazı, not, tempo işareti veya herhangi bir nüans ya da dinamik işareti görürüz. 18. yüzyılda daha çok icracının kabiliyetine, yeteneğine ve eser hakkındaki altyapısına güvenilirdi. Teknolojinin ilerlemesiyle ve sanayi devrimiyle beraber piyano gün içinde başvurulan bir aktivite kaynağı ve bir öğretim aracı haline gelmiştir. Üçüncü bölümde Papillons eserinin önce müzikal form ve yapısı hakkında sonra ideal icrası için birtakım tavsiyeler hakkında ve nihayetinde 20. yüzyılın meşhur piyanistlerinin bu eseri yorumlayışları hakkında bilgi vermeye çalıştım. 20. yüzyılın meşhur piyanistleri arasından bu analizim için Claudio Arrau, Vladimir Sofronitsky, Wilhelm Kempff, Alfred Cortot, Jörg Demus, Sviatoslav Richter, Murray Perahia ve Samson François' yı seçtim. Son bölümde Papillons eserinin birinci, yedinci ve dokuzuncu bölümünlerinin piyanistlerce hangi tempolarda çalındıklarına baktım ve 20. yüzyılın başı ile sonu arasında gözle görülür bir fark olduğunu tespit ettim.