A Comparative Analysis Of The Madrigals Of Carlo Gesualdo And Cladio Monteverdi

Abstract

This thesis compares and contrasts the madrigals of two central figures of late Renaissance music; Carlo Gesualdo and Claudio Monteverdi. The framework for the works in the discussion is limited to the shared texts that they both composed in their madrigal collections between 1587 and 1611. With references from different sources, this framework functions as a template where the discussions in hand take place. In the first chapter of the thesis, the material in hand and the historical framework for this material is presented. The first chapter introduces the musical form of the madrigal. The influence of the northern polyphony and the native songs on the madrigal is discussed. The second part of the introduction discusses the musical styles and influences of Carlo Gesualdo and Claudio Monteverdi. Finally, the texts subject to the thesis are introduced. The second chapter is the analytical body of the study. It presents the analysis in light of the musical styles of the composers. Text and music relationship, form, structure, influences of the composers and the musical devices in the compositions are discussed. The harmonic language of the composers is also analyzed in the second chapter. Hexachordal system of Chafe (1992) is the main reference for the harmonic analysis. The harmonic movements in the compositions and how they function as expressive devices on the text is discussed. The use of modality versus tonality is reviewed. The range of the musical analyses in the thesis is limited to the first five book of madrigals of both composers, featuring works from first, fourth and fifth books. The logic behind choosing this set of madrigals is twofold; first of all, it encompasses a precise chronology of works without exceeding the limits that the thesis has set for itself. Furthermore, these madrigals provide us with a clear template to carry out our investigation.

Giriş bölümünde tezin konusunu oluşturan madrigal formu ele alınır ve döneme ait tarihsel arkaplan açıklanır. İtalya’ya ait bir form olan madrigalin diğer hangi formlarla etkileşim içinde oldugu ve hangi koşullarda ortaya çıkıp geliştiği gösterilir. Kuzeyli bestecilerin ağırlıklı olarak etkilediği bu form zaman içinde birçok değişiklik geçirmiştir. Yerel italyan şarkı biçimleri ile kuzeyin sanat müzik gelenekleri arasında yer alan madrigal, bu iki eksenin birlikte ve eşit ölçülerde etkisini taşıyan bir nevi sentez form olarak İtalya’da 17.yy’a kadar gelişimine devam etmiştir. Giriş bölümünün devamında teze konu olan besteciler Carlo Gesualdo ve Claudio Monteverdi incelenir. Bestecilerin müzikal tarzları tartışılır ve madrigal formuna yaklaşımları gösterilir. Monteverdi’nin ilk döneminde ağırlıklı olarak yerel şarkı biçimlerinden etkilenmesine karşılık Gesualdo’nun ağırlıklı olarak kuzey etkisi altındaki gelişimi ve bu etkilerin devamında bestecilerin müzikal gelişimleri tartışılır. Sözü geçen etkilerin teze konu olan bestecilerin madrigallerini hangi yönde ve ölçüde etkilediği anlatılır. Giriş bölümü son olarak aslen bir şiir biçimi olan madrigalin yazınsal özelliklerini ve bunların müzikal formu nasıl etkilediğini açıklar. Epigram gibi farklı şiir türlerinin madrigal üstündeki etkileri teze konu olan biçimleriyle tartışılır. Teze konu olan üç şiir, biçimsel ve karakteristik özellikleri ile anlatılarak giriş bölümü tamamlanır. İkinci bölüm dokuz başlıktan oluşur ve analiz başlığını taşır. Bu bölümde teze konu olan üç şiir, ve bunların Gesualdo ve Monteverdi tarafından ayrı ayrı bestelenmiş olması sebebiyle de altı beste yer alır. İkinci bölümün başlıkları sözü geçen üç şiir altında bölümlenmiştir ve her bölümün altında ise ek olarak üç başlık daha bulunur. Bu alt bölümlerde ilk olarak Monteverdi’nin ilintili bestesi, ardından Gesualdo’nun ilintili bestesi ve son olarak iki besteyi karşılaştıran bir özet bölümü yer alır. Analiz bölümünde bestelerin şiirle olan karşılıklı ilişkisi, giriş bölümünde tanıtılan kuzeyli ve yerel etkiler, melodik ve figüratif yapı, form ve müzikal stiller incelenir. Bestecilerin farklılıkları ortaya konur. Özet bölümü bu farklılıkları ve önemli noktaları derleyerek analizi toparlar. Bestecilerin armonik dili analiz bölümünün içinde incelenir. Armonik analizin referans kaynağı Chafe (1992)’nin kitabıdır. Yazarın heksakord sistemi teze konu olan kompozisyonlara uygulanır. Bestecilerin armonik dilinin madrigal formu içinde nasıl bir anlatım diline dönüştüğü ve bu dilin şiir ile olan organik bağı gösterilir. Latif ve kaba armonik öğelerin bir arada bulunduğu ve bu şekilde zaman zaman şiirin anlatım dilini bile aşan bir armonik dilin varlığından söz edilir. Heksakord sistemindeki aşağı ve yukarı hareketlerin ras gelelik içermediği ve şiirin belirli tonlarına denk geldiği tekrar bu bölümde gösterilmektedir. Modalite ve tonalite ikiliği yine bu analizde yer alır. Monteverdi’nin armonik dilinin zaman içinde artan tonal özellikler göstermesine karşılık Gesualdo’nun bestelerindeki yoğun modal karakter karşılıklı olarak incelenir. Bu farklılığa sebep olarak giriş bölümünde bahsi geçen yerel ve kuzeyli etkiler gösterilir. Sonuç bölümü tezin genel bir özeti niteliğindedir. Giriş bölümünde ele alındığı ve orta bölümde geliştirildiği biçimleriyle bestecilerin müzikal stilleri ve şiire yaklaşımları tekrar karşılaştırılır. Kuzeyli ve yerel etkiler, ve bunların doğurduğu sonuçlar toparlanarak giriş bölümünde bahsi geçen şemaya uygunlukları gösterilir.