Yaşlılar Evinde Sosyal Etkileşim Alanlarının Bilişsel Açıdan Değerlendirilmesi

Abstract

Dünya global olarak yaşlanmakta ve yaşlı bireylerin barınma ile sosyalleşme gereksinimleri göz ardı edilerek üretilen çözümlerin, özellikle gelişmekte olan ülkelerin genel yaşlılık kurumları, karakterlerine bakılmaksızın benzer bir kurgu çerçevesinde oluştuğu gözlemlenmektedir. Yaşlılık evresinde en yaygın, sosyal etkileşimde bozulma görülmektedir. Yaşanılan çevre içerisindeki deneyim, bireyin mekanla ve diğer kişilerle etkileşimini tanımlar. Çalışma, yaşlılar evine ait mekansal organizasyon ve yerleşim kurgusuna bağlı olarak sosyal etkileşim alanlarının birey algısına ve adaptasyon seviyesine etkisini anlamaya çalışmaktadır. Bir yaşlılar evinde gerçekleştirilen çalışmada, “gözlem yöntemi” ile “mekansal dizim yöntemi” kullanılarak yaşlı bireylerin davranış örüntüleri ve etkileşim sıklığı gözlemlenmiştir. Sosyal etkileşim alanlarına ait sentaktik değerler elde edilmiştir. Her iki yöntemin sonucu üst üste çakıştırılarak değerlendirilmiştir. Sonuç olarak, sosyal etkileşim alanları ve etkileşim düzeyleri bahsedildiği şekilde farklı açılardan alan çalışmasıyla desteklenerek incelenmiş ve bulguların yaşlılar evine yönelik var olan mevzuatlara işlenebilmesi amacıyla mimari tasarım yaklaşımları bakımından önerilerde bulunulmuştur.

The world globally gets older and it is possible to observe generated solutions ignored seniors’ living and interaction requirements as wide spreading of this kind of layout at almost all of the developing countries. The disorder of social interaction is dramatically observed in senescent period. The experience in the environment can be explained as their interaction with space and the other people. Study tries to understand the effect of social interaction spaces on senior’s perception and adaptation level depending upon layout configuration and space organization. Through the case study, the effect of architectural configuration and spatial layout is examined, the impact of configuration on spatial perception, interaction and behavior is discussed. Within the case study which is done in an elderly housing, and their behavior pattern and frequency of interaction were observed by using “observation” and “space syntax” methods. Syntactic values of social interaction spaces are attained. The conclusion has been evaluated by integrating the both of the results. Consequently, social interaction spaces and interaction levels have been examined from various aspects through fieldwork studies as mentioned above and suggestions are advanced for the architectural design approaches to be entegrated in the existing regulations for these elderly housing.