Mimarlıkta Modernite Ve Süreklilik

Abstract

Bu çalışmada amaçlanan modernite kavramını günümüz koşulları ile yeniden ele alarak anlamak ve mimarlıkta modernite ve süreklilik ilişkisini sorgulamaktır. Bu doğrultuda modernite ve süreklilik ilişkisi tezin ikinci ve üçüncü bölümlerini oluşturan olumlu ve olumsuz olarak tanımlanabilecek iki okuma ile irdelenmiştir. İkinci bölümde modernite kavramının ve aklın zamanla tekleşmesi ve katılaşması, sürekliliklerin önünde bir engel olarak değerlendirilmiş, yaratıcı yıkım ve yabancılaşma kavramları veya durumlarının ise modernitenin özellikle mimarlık alanında geçmişten kopuşu veya geçmiş mimari dillerin tamamen unutulmasını desteklediği belirtilmiştir. Bu durumların mimarlık ürünü ve birey arasında bir iletişim sorununa sebep olduğu kanısına varıldıktan sonra ise üçüncü bölümde yeni bir okumanın gerekliliği vurgulanmıştır. Bu doğrultuda ilk olarak çoğul modernlikler kavramı ile tekleşen modernite anlayışının yıkılabileceği vurgulanmış, gelenek ise iletişim ve dönüşüm eksenli bir tartışma ile modernite ile bir arada var olabilecek şekilde tanımlanmıştır. Daha sonra ise 20. yüzyılın üç farklı mimarının ürünleri ve yaklaşımları irdelenerek modernitenin geçmişle süreklilikleri mimari pratikte nasıl kurabildiği incelenmiştir. Dördüncü bölümde ise Turgut Cansever’in Türk Tarih Kurumu binasının incelenmesi ile konu Türkiye bağlamında tartışılmıştır. Modernite ve süreklilik ilişkisi üzerine yapılan tartışmalar ile ortaya çıkan sonuç ise, modern mimarlıkta sürekliliklerin önemli, mümkün ve gerekli olduklarıdır.

The aims of this study are to understand modernity by redefining it in today’s conditions and to examine the relationship of modernity and continuity in architecture. The relationship of modernity and continuity is examined in the second and third chapters as possitive and negative approaches. In the second chapter, the transformation of modernity and reason into a sole and rigid concept is evaluated as a barrier for continuity. It is also mentioned that concepts or conditions like creative destruction and alienation support the disconnection of the past from the present and the rejection of architectural languages of the past. This situation is defined as a reason for a communication problem between architectural products and individuals and becouse of that a new way of reading “continuity” is proposed. In the third chapter it is mentioned that with the idea of multiple modernities, sole and rigid understandings of modernity can be transpassed. Defining tradition as transmission and transformation also shows its possitive connections with modernity. And finally the examination of three architects from the 20th century points the different ways that modernity can establish continiuties in architectural practice. In the fourth chapter the subject is discussed in the context of Turkey by analyzing Turgut Cansever’s architectural approaches and his Turkish Historical Socciety building. The discussion concerning the relationship of modernity and continuity results with the idea that continuity in modern architecture is an important and possible necessity.